Een goede zin moet zingen, zeg ik altijd en dit kan tijdens het schrijven/lezen van een verhaal
zeker enigszins metaforisch worden opgevat, toch niet bij een gedicht.
Van een gedicht moet elke zin gezongen kunnen worden, terwijl de toonsoort volledig onbelangrijk is.
Het gaat namelijk niet om de melodie, het gaat om de klank van de poëzie.

Ja, poëzie is gemaakt voor klanken, het is gemaakt voor ritme en stiltes.

Het aantal mensen dat weet dat ik een enthousiaste bedenker en schrijver ben
van grote en kleine verhalen in het genre horror en magisch realisme groeit gestaag,
maar het aantal dat weet dat ik ook dicht,
is beduidend kleiner.
Ik noem me ook geen dichter want ik ken de spelregels niet waarin een gedicht gespeeld moet worden,
dus ik ga voor …

Wat gaat er gebeuren als het gedicht en het verhaal in een zachte botsing komen met elkaar?
Geen harde confrontatie,
maar een vederlichte aanraking
die een onweerstaanbaar verlangen opwekt om samen te gaan,
om samen klankwoorden en toonzinnen onder en
naast elkaar te plaatsen zodat ze gaan zingen.

Zinnen gaan kronkelen en woorden verliezen gewicht
of veranderen zelfs van betekenis,
maar wanneer ze eindelijk zingen heb ik mijn gedicht.

Mijn gedicht en die van enkele van mijn collega-poëten kunnen worden beluisterd, aangehoord en toegejuicht op
vrijdagavond 14 oktober om 20.00 uur (inloop19.30) bij Van Piere te Eindhoven tijdens het
Poëziefestival Halloween en de boekpresentatie van Allerheiligen, Dolende Woorden.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.